In dit werk van MARK MANDERS liggen in een lange, rechte lijn een vijftiental stapels van duizenden lege A4-tjes op een rij. Alleen in de voorste drie stapels zijn de vellen veranderd in tekeningen, waarmee met gemak een grote ruimte kan worden gevuld. Een hond, die in een geconcentreerde houding op de vloer ligt, heeft zijn kop iets opgetild. Een stapel tekeningen dient als steun en houdt hem op de juiste plaats. De huid van het zwarte bronzen dier is zo behandeld dat zij de uiterlijke verschijningsvorm heeft van de binnenzijde van een tekenpotlood.
Dit werk toont treffend de veelbelovende toekomst van het materiaal (potlood) en tegelijkertijd een niet aflatende nachtmerrie van de kunstenaar. Immers ondanks zijn grote productiviteit zal hij met zijn werk steeds achter lopen bij het reusachtige beschikbare vacuüm in de wereld. Ondanks de duizenden tekeningen die het werk bevat toont het werk een tekort.
Tekst: Marije Langelaar
Het is precies of de hond het gebrek aan grafiet op de blanco vellen compenseert. Het dier is het tegengewicht van het tekeningloze papier. Naarmate de stapel getekende vellen groeit en dus de stapel blanco vellen vermindert, verkleint de hond van proportie. Hoe meer tekeningen Mark Manders maakt, hoe minder de hond moet waken over het geweten van de tekortkomende kunstenaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten